To Θέλωωωωωω!!!!!!

Σας έχει τύχει να δείτε γυναίκες στο δρόμο να στέκονται μπροστά σε μια βιτρίνα με το στόμα ανοιχτό από θαυμασμό; Ή ακόμα να δείτε δύο φίλες να περπατάνε και ξαφνικά καθώς μιλάνε, η μία από αυτές να έχει κολλήσει μπροστά σε ένα μαγαζί με παπούτσια και η συζήτηση μεταξύ τους να αντικατασταθεί αμέσως με ένα "WOW κοίτα αυτά τα πανέμορφα παπούτσια!!!"

Ίσως να ξέρετε κάποιους που πηγαίνουν σε μουσεία ή γκαλερύ και κάθονται μπροστά από έναν πίνακα με τις ώρες, σαν να ξεφεύγουν από τον εαυτό τους και να μαγνητίζονται μέσα στον πίνακα.

Αλλά, ας γυρίσουμε στο παράδειγμα με τις κοπέλες μπροστά στη βιτρίνα. Η ομορφιά του αντικειμένου που βλέπει αυτή η κοπέλα είναι τόσο μαγνητική που την οδηγεί στην αυτονόητη πράξη να αποκτήσει αυτό που βλέπει, να ρωτήσει την αξία του, να βρει χρήματα, να το αγοράσει για να είναι δικό της για πάντα. Βιώνει μια δύναμη που την αφήνει ανίκανη να αποχωριστεί το αντικείμενο της επιθυμίας της. Όλες, λίγο πολύ, βιώσαμε αυτό το συναίσθημα και δεν είναι αποκλειστικότητα των γυναικών αλλά και οι άντρες το βιώνουν, είτε με αυτοκίνητα, είτε με υπολογιστές, αθλητικά παπούτσια, μηχανές κτλ. Είναι απολύτως φυσιολογικό...

Αυτή η εμπειρία του μαγνητισμού της ομορφιάς είναι πολύ βασική για τον άνθρωπο και αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει όταν κάποιος βρεθεί αντιμέτωπος με τον Θεό. Πρέπει να προηγηθεί η εμπειρία της ομορφιάς πριν την ανταπόκριση και τη γνωριμία, πρέπει κάποιος να δει αυτό που δεν έχει ξαναδεί στη ζωή του, αυτό που τον μαγνητίζει και τον βγάζει από τον εαυτό του σε σημείο που του είναι αδύνατο να αντισταθεί. Όταν το αντικείμενο της ομορφιάς αγοραστεί και χρησιμοποιηθεί, η εμπειρία της πρώτης στιγμής αρχίζει να σβήνει. Παύει να είναι η ομορφιά ένας σκοπός από μόνη της, αλλά γίνεται μέσο, το μέσο που θα ικανοποιήσει εμένα. Επομένως, γίνομαι εγώ ο σκοπός της ύπαρξης της ομορφιάς.

Όταν όμως το αντικείμενο της ομορφιάς δεν χρησιμοποιηθεί για να φέρει μια άλλη απόλαυση ανώτερη του εαυτού του, η εμπειρία της ομορφιάς, η οποία είναι η ίδια το τέλος και όχι το μέσο, παραμένει ανεξάντλητη, αιώνια, δεν ξεφτίζει και δεν απογοητεύει αυτόν που την βιώνει. Είναι πάντοτε μια καινούργια αποκάλυψη που δεν την έχεις βιώσει, δεν την έχεις ξαναδεί και δεν την έχεις εξαντλήσει ποτέ.

Η ψυχή σου αναζητά την μη-καταναλώσιμη ομορφιά του Θεού, τα υποκατάστατα που μας χαιρετάνε απ'τις βιτρίνες απλά επιβεβαιώνουν αυτή την αλήθεια...

Χειρότερο από θάνατο...

Σήμερα διάβασα για έναν πολύ φημισμένο Βρετανό ιστορικό που ζει στην Αμερική, τον Τόνι Τζουντ. Αυτός εδώ και μερικά χρόνια υποφέρει από μια σπάνια ασθένεια που ονομάζεται νόσος Λου Γκέριγκ η οποία παραλύει όλους τους μύες. Βασικά ο άνθρωπος αυτός είναι ένα μάτσο από νεκρούς μύες που σκέφτονται…

Όμως συνήθισε την αρρώστια του επειδή έχει τη δυνατότητα της επικοινωνίας με τους φίλους του, τους συναδέλφους του, την οικογένειά του που τον φροντίζει. Σε μια συνέντευξή του όπου τον ρώτησαν αν φοβάται τον θάνατο απάντησε:

«Όχι δεν τον φοβάμαι. Περισσότερο ανησυχώ για την επίδραση που θα έχει στην οικογένειά μου. Άλλωστε δεν θα είμαι μαζί τους για να υποφέρω τις συνέπειες της απουσίας μου... Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να εγκλωβιστώ σε μια κατάσταση στην οποία δεν υπάρχει η δυνατότητα επικοινωνίας».

Προσπάθησα να φανταστώ λίγο πως θα ήταν αυτή η κατάσταση: να έχεις άπειρες σκέψεις να μοιραστείς με τον άνθρωπο που κάθεται δίπλα σου και να μη μπορείς να αρθρώσεις λέξη. Ή οι λέξεις που αρθρώνεις να ακούγονται ως ασυναρτησίες στον σύντροφό σου. Μπορεί για χρόνια να σε ταΐζει φακές, π.χ., επειδή αυτό κατάλαβε από τους μορφασμούς σου, αλλά εσύ απλά προσπαθούσες να του πεις ότι μισείς τις φακές. Φαντάσου να είσαι μέρες στενοχωρημένη, σε βαθιά θλίψη, και αυτός που σε φροντίζει να μην το έχει πάρει χαμπάρι και να συνεχίζει τη ρουτίνα του κανονικά. Αυτή η κατάσταση παράλυσης, αναπηρίας, θα ήταν πραγματικά φρικτή, χειρότερη από θάνατο όπως λέει ο Τζουντ.

Αυτό με κάνει να σκέφτομαι για την επιλογή συντρόφου και πόσο θανατηφόρο είναι να παγιδευτείς σε μια σχέση όπου δεν υπάρχει η «δυνατότητα επικοινωνίας». Είτε επειδή εσύ πιστεύεις σε ένα Θεό και ο άλλος όχι, είτε γιατί οι προτεραιότητες είναι διαφορετικές, και οι πορείες ζωής αλλιώτικες. Είναι μια κατάσταση αναπηρίας χειρότερη από θάνατο, ο καθένας ζει στο δικό του κόσμο και ίσως έχει την ψευδαίσθηση ότι σε πιάνει… Στο τέλος αυτός που σε φροντίζει θα σε βυθίσει πιο βαθιά στη σιωπή σου…

Γι αυτό προσοχή! Μην επιλέξεις μια σχέση χειρότερη απ’ τον θάνατο…