To Θέλωωωωωω!!!!!!

Σας έχει τύχει να δείτε γυναίκες στο δρόμο να στέκονται μπροστά σε μια βιτρίνα με το στόμα ανοιχτό από θαυμασμό; Ή ακόμα να δείτε δύο φίλες να περπατάνε και ξαφνικά καθώς μιλάνε, η μία από αυτές να έχει κολλήσει μπροστά σε ένα μαγαζί με παπούτσια και η συζήτηση μεταξύ τους να αντικατασταθεί αμέσως με ένα "WOW κοίτα αυτά τα πανέμορφα παπούτσια!!!"

Ίσως να ξέρετε κάποιους που πηγαίνουν σε μουσεία ή γκαλερύ και κάθονται μπροστά από έναν πίνακα με τις ώρες, σαν να ξεφεύγουν από τον εαυτό τους και να μαγνητίζονται μέσα στον πίνακα.

Αλλά, ας γυρίσουμε στο παράδειγμα με τις κοπέλες μπροστά στη βιτρίνα. Η ομορφιά του αντικειμένου που βλέπει αυτή η κοπέλα είναι τόσο μαγνητική που την οδηγεί στην αυτονόητη πράξη να αποκτήσει αυτό που βλέπει, να ρωτήσει την αξία του, να βρει χρήματα, να το αγοράσει για να είναι δικό της για πάντα. Βιώνει μια δύναμη που την αφήνει ανίκανη να αποχωριστεί το αντικείμενο της επιθυμίας της. Όλες, λίγο πολύ, βιώσαμε αυτό το συναίσθημα και δεν είναι αποκλειστικότητα των γυναικών αλλά και οι άντρες το βιώνουν, είτε με αυτοκίνητα, είτε με υπολογιστές, αθλητικά παπούτσια, μηχανές κτλ. Είναι απολύτως φυσιολογικό...

Αυτή η εμπειρία του μαγνητισμού της ομορφιάς είναι πολύ βασική για τον άνθρωπο και αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει όταν κάποιος βρεθεί αντιμέτωπος με τον Θεό. Πρέπει να προηγηθεί η εμπειρία της ομορφιάς πριν την ανταπόκριση και τη γνωριμία, πρέπει κάποιος να δει αυτό που δεν έχει ξαναδεί στη ζωή του, αυτό που τον μαγνητίζει και τον βγάζει από τον εαυτό του σε σημείο που του είναι αδύνατο να αντισταθεί. Όταν το αντικείμενο της ομορφιάς αγοραστεί και χρησιμοποιηθεί, η εμπειρία της πρώτης στιγμής αρχίζει να σβήνει. Παύει να είναι η ομορφιά ένας σκοπός από μόνη της, αλλά γίνεται μέσο, το μέσο που θα ικανοποιήσει εμένα. Επομένως, γίνομαι εγώ ο σκοπός της ύπαρξης της ομορφιάς.

Όταν όμως το αντικείμενο της ομορφιάς δεν χρησιμοποιηθεί για να φέρει μια άλλη απόλαυση ανώτερη του εαυτού του, η εμπειρία της ομορφιάς, η οποία είναι η ίδια το τέλος και όχι το μέσο, παραμένει ανεξάντλητη, αιώνια, δεν ξεφτίζει και δεν απογοητεύει αυτόν που την βιώνει. Είναι πάντοτε μια καινούργια αποκάλυψη που δεν την έχεις βιώσει, δεν την έχεις ξαναδεί και δεν την έχεις εξαντλήσει ποτέ.

Η ψυχή σου αναζητά την μη-καταναλώσιμη ομορφιά του Θεού, τα υποκατάστατα που μας χαιρετάνε απ'τις βιτρίνες απλά επιβεβαιώνουν αυτή την αλήθεια...