To Θέλωωωωωω!!!!!!

Σας έχει τύχει να δείτε γυναίκες στο δρόμο να στέκονται μπροστά σε μια βιτρίνα με το στόμα ανοιχτό από θαυμασμό; Ή ακόμα να δείτε δύο φίλες να περπατάνε και ξαφνικά καθώς μιλάνε, η μία από αυτές να έχει κολλήσει μπροστά σε ένα μαγαζί με παπούτσια και η συζήτηση μεταξύ τους να αντικατασταθεί αμέσως με ένα "WOW κοίτα αυτά τα πανέμορφα παπούτσια!!!"

Ίσως να ξέρετε κάποιους που πηγαίνουν σε μουσεία ή γκαλερύ και κάθονται μπροστά από έναν πίνακα με τις ώρες, σαν να ξεφεύγουν από τον εαυτό τους και να μαγνητίζονται μέσα στον πίνακα.

Αλλά, ας γυρίσουμε στο παράδειγμα με τις κοπέλες μπροστά στη βιτρίνα. Η ομορφιά του αντικειμένου που βλέπει αυτή η κοπέλα είναι τόσο μαγνητική που την οδηγεί στην αυτονόητη πράξη να αποκτήσει αυτό που βλέπει, να ρωτήσει την αξία του, να βρει χρήματα, να το αγοράσει για να είναι δικό της για πάντα. Βιώνει μια δύναμη που την αφήνει ανίκανη να αποχωριστεί το αντικείμενο της επιθυμίας της. Όλες, λίγο πολύ, βιώσαμε αυτό το συναίσθημα και δεν είναι αποκλειστικότητα των γυναικών αλλά και οι άντρες το βιώνουν, είτε με αυτοκίνητα, είτε με υπολογιστές, αθλητικά παπούτσια, μηχανές κτλ. Είναι απολύτως φυσιολογικό...

Αυτή η εμπειρία του μαγνητισμού της ομορφιάς είναι πολύ βασική για τον άνθρωπο και αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει όταν κάποιος βρεθεί αντιμέτωπος με τον Θεό. Πρέπει να προηγηθεί η εμπειρία της ομορφιάς πριν την ανταπόκριση και τη γνωριμία, πρέπει κάποιος να δει αυτό που δεν έχει ξαναδεί στη ζωή του, αυτό που τον μαγνητίζει και τον βγάζει από τον εαυτό του σε σημείο που του είναι αδύνατο να αντισταθεί. Όταν το αντικείμενο της ομορφιάς αγοραστεί και χρησιμοποιηθεί, η εμπειρία της πρώτης στιγμής αρχίζει να σβήνει. Παύει να είναι η ομορφιά ένας σκοπός από μόνη της, αλλά γίνεται μέσο, το μέσο που θα ικανοποιήσει εμένα. Επομένως, γίνομαι εγώ ο σκοπός της ύπαρξης της ομορφιάς.

Όταν όμως το αντικείμενο της ομορφιάς δεν χρησιμοποιηθεί για να φέρει μια άλλη απόλαυση ανώτερη του εαυτού του, η εμπειρία της ομορφιάς, η οποία είναι η ίδια το τέλος και όχι το μέσο, παραμένει ανεξάντλητη, αιώνια, δεν ξεφτίζει και δεν απογοητεύει αυτόν που την βιώνει. Είναι πάντοτε μια καινούργια αποκάλυψη που δεν την έχεις βιώσει, δεν την έχεις ξαναδεί και δεν την έχεις εξαντλήσει ποτέ.

Η ψυχή σου αναζητά την μη-καταναλώσιμη ομορφιά του Θεού, τα υποκατάστατα που μας χαιρετάνε απ'τις βιτρίνες απλά επιβεβαιώνουν αυτή την αλήθεια...

Χειρότερο από θάνατο...

Σήμερα διάβασα για έναν πολύ φημισμένο Βρετανό ιστορικό που ζει στην Αμερική, τον Τόνι Τζουντ. Αυτός εδώ και μερικά χρόνια υποφέρει από μια σπάνια ασθένεια που ονομάζεται νόσος Λου Γκέριγκ η οποία παραλύει όλους τους μύες. Βασικά ο άνθρωπος αυτός είναι ένα μάτσο από νεκρούς μύες που σκέφτονται…

Όμως συνήθισε την αρρώστια του επειδή έχει τη δυνατότητα της επικοινωνίας με τους φίλους του, τους συναδέλφους του, την οικογένειά του που τον φροντίζει. Σε μια συνέντευξή του όπου τον ρώτησαν αν φοβάται τον θάνατο απάντησε:

«Όχι δεν τον φοβάμαι. Περισσότερο ανησυχώ για την επίδραση που θα έχει στην οικογένειά μου. Άλλωστε δεν θα είμαι μαζί τους για να υποφέρω τις συνέπειες της απουσίας μου... Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να εγκλωβιστώ σε μια κατάσταση στην οποία δεν υπάρχει η δυνατότητα επικοινωνίας».

Προσπάθησα να φανταστώ λίγο πως θα ήταν αυτή η κατάσταση: να έχεις άπειρες σκέψεις να μοιραστείς με τον άνθρωπο που κάθεται δίπλα σου και να μη μπορείς να αρθρώσεις λέξη. Ή οι λέξεις που αρθρώνεις να ακούγονται ως ασυναρτησίες στον σύντροφό σου. Μπορεί για χρόνια να σε ταΐζει φακές, π.χ., επειδή αυτό κατάλαβε από τους μορφασμούς σου, αλλά εσύ απλά προσπαθούσες να του πεις ότι μισείς τις φακές. Φαντάσου να είσαι μέρες στενοχωρημένη, σε βαθιά θλίψη, και αυτός που σε φροντίζει να μην το έχει πάρει χαμπάρι και να συνεχίζει τη ρουτίνα του κανονικά. Αυτή η κατάσταση παράλυσης, αναπηρίας, θα ήταν πραγματικά φρικτή, χειρότερη από θάνατο όπως λέει ο Τζουντ.

Αυτό με κάνει να σκέφτομαι για την επιλογή συντρόφου και πόσο θανατηφόρο είναι να παγιδευτείς σε μια σχέση όπου δεν υπάρχει η «δυνατότητα επικοινωνίας». Είτε επειδή εσύ πιστεύεις σε ένα Θεό και ο άλλος όχι, είτε γιατί οι προτεραιότητες είναι διαφορετικές, και οι πορείες ζωής αλλιώτικες. Είναι μια κατάσταση αναπηρίας χειρότερη από θάνατο, ο καθένας ζει στο δικό του κόσμο και ίσως έχει την ψευδαίσθηση ότι σε πιάνει… Στο τέλος αυτός που σε φροντίζει θα σε βυθίσει πιο βαθιά στη σιωπή σου…

Γι αυτό προσοχή! Μην επιλέξεις μια σχέση χειρότερη απ’ τον θάνατο…

Ζήσε επικά!

Πριν λίγες μέρες είδα το τελευταίο επεισόδιο του Χάρι Πότερ. Περίμενα κάποιες μέρες να περάσουν προτού γράψω κάτι έτσι ώστε να προλάβετε να το δείτε... και το συστήνω σε όλες μου τις φίλες!

Μου έκαναν πολλά πράγματα εντύπωση αλλά σίγουρα δεν μπορώ να γράψω για όλα. Είναι φοβερό όμως το πως η συγγραφέας καταλήγει στην ολοκλήρωση της νίκης του κακού. Το κακό βρίσκεται μέσα στον Χάρι, παρόλο που μέχρι τώρα νομίζαμε ότι η ύπαρξη του κακού εμπεριέχεται μόνο στο πρόσωπο του Βόλντεμορτ. Όλοι περιμέναμε ότι αν σκοτωθεί ο Βόλντεμορντ, το κακό θα πάψει να υπάρχει. Λάθος! Ένα κομμάτι του Βόλντεμορτ βρίσκεται μέσα στον Χάρι, επομένως πρέπει να πεθάνει και ο Χάρι!

Χαίρομαι για ταινίες που μου δίνουν ξεκάθαρες εικόνες για την ανθρώπινη κατάσταση και το πρόβλημα του κακού. Η συγγραφέας του Πότερ δεν είναι η πρώτη που δήλωσε αυτή την ιδέα, αλλά την δανείστηκε συνειδητά ή ασυνείδητα από τη Βίβλο. Όπως ακριβώς ο Χάρι, από βρέφος κουβαλούσε μέσα του ένα κομμάτι του Βόλντεμορτ, έτσι και ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει μέσα του ένα κομμάτι του κακού. Ο Πότερ συνειδητοποιεί ότι ο θάνατος του Βόλντεμορτ από μόνος του δεν θα εξαλείψει το κακό. Πρέπει να πεθάνει και ο ίδιος... και να ξαναγεννηθεί! Ο Ιησούς χιλιάδες χρόνια πριν ήρθε να κάνει ακριβώς αυτό: να πεθάνει αντιπροσωπεύοντας τον άνθρωπο που κουβαλάει το κακό μέσα του από τη γέννησή του και να αναστηθεί σε ένα κόσμο όπου το κακό είναι νικημένο.

Βρισκόμαστε σε μια μάχη ενάντια στον "Βόλντεμορτ" αλλά ταυτόχρονα και ενάντια στον εαυτό μας. Αλλά είναι μια μάχη που γράφει ιστορία, μια μάχη που εμπνέει τον κόσμο και στην οποία ο κόσμος ποθεί να συμμετέχει και δεν μπορεί. Γι αυτό νοσταλγεί τη νίκη του σταυρού παρακολουθώντας τον Πότερ στο σινεμά.

Το καλύτερο σημείο για μένα είναι το τέλος. Ο Χάρι και οι φίλοι του έζησαν την περιπέτεια, το ταξίδι, τη μάχη και τώρα πια μεγάλοι με τα δικά τους παιδιά επιστρέφουν στην αποβάθρα του τρένου και δείχνουν ένα τοίχο στα παιδιά τους. Ανατριχιάζω καθώς αυτοί οι γονείς σπρώχνουν τα παιδιά τους στην αποβάθρα 9 και 3/4 η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τοίχος (δες το προηγούμενο post). Τους σπρώχνουν ενάντια σε ένα τοίχο, όσο παράλογο και αν φαίνεται, επειδή γνωρίζουν τι υπάρχει στην άλλη πλευρά. Η καθημερινότητα αυτών των γονιών δεν έσβησε την πραγματικότητα του "μαγικού" αυτού κόσμου από το μυαλό τους, ούτε έσβησε την επιθυμία να γευτούν και τα παιδιά τους τον ίδιο αυτό κόσμο.

Τελικά θες να ζήσεις σε μια καθημερινή σαπουνόπερα ή σε ένα έπος; Κρίνοντας από τις πωλήσεις του Χάρι Πότερ, μάλλον οι περισσότεροι από μας θέλουμε το έπος... λίγοι όμως θα τολμήσουμε να το ζήσουμε...

Η αποβάθρα του Χάρι Πὀτερ

Γιατί μου αρέσει ο Χάρι Πότερ; Επειδή η ιστορία αφορά τις ζωές παιδιών που δεν είναι κουλ. Καθόλου κουλ. Είναι οι λιγότερο αγαπητοί στις οικογένειές τους, είναι οι σπασίκλες που κανείς δεν θα έκανε παρέα. Από εμφάνιση καθόλου εντυπωσιακοί, αλλά… παίζουν ένα απόλυτα σημαντικό ρόλο: σταδιακά συνειδητοποιούν ότι οι ζωές τους δεν είναι μικρές. Καταλαβαίνουν ότι βρίσκονται στη μέση μιας μάχης μεγαλύτερης από τις μικρές καθημερινές απογοητεύσεις της ζωής τους. Ο Χάρι πιθανότατα δεν είχε όνειρα για το μέλλον του, ή ίσως ονειρευόταν πολύ συγκρατημένα. Όμως, το μέλλον του τον βρήκε, του χτύπησε την πόρτα και τον προσκάλεσε να βγει από το σπίτι του, να αφήσει την οικογένειά του και να ξεκινήσει το δικό του ταξίδι (μου θυμίζει τον Αβραάμ).

Αυτό το ταξίδι δεν είναι ξεκάθαρο από την αρχή. Στο σταθμό του τρένου δεν μπορεί να βρει την αποβάθρα 9 και 3/4 για την εκκίνηση του ταξιδιού του και συνειδητοποιεί ότι πρέπει να τρέξει με φόρα και να περάσει μέσα από ένα πέτρινο τοίχο ανάμεσα στις αποβάθρες για να βγει στη δική του. Είναι σαν να λέμε ότι έπρεπε να περάσει μέσα από θάλασσα πιστεύοντας ότι η θάλασσα θα ανοίξει στα δύο για να μπορέσει να περάσει.

Κάτι που διάβασα κάποτε και μου άρεσε είναι η φράση: "Κάθε τοίχος είναι πόρτα". Και από τότε που θυμάμαι ως μικρό κορίτσι, σε κάθε μεγάλο σταθμό της ζωής μου, ο Θεός μου έλεγε "η αποβάθρα είναι εδώ" και εγώ έπρεπε να τρέξω με φόρα προς ένα πέτρινο τοίχο με πίστη ότι θα περνούσα από μέσα, ότι κάποιος θα με περίμενε στην άλλη πλευρά, και πράγματι ΠΑΝΤΑ κάποιος περίμενε.

Αλλά ποτέ δεν θα περάσεις στην πλατφόρμα για να ξεκινήσεις αν δεν τρέξεις προς τον κλειστό τοίχο.

Δες πέρα από τον τοίχο και τρέξε. Τι περιμένεις;

Ανυπομονώ για το τελευταίο επεισόδιο!!!

"Έλα και δες..."

Είμαι συχνά με κορίτσια. Οι περισσότεροι μου φίλοι είναι κορίτσια και οι περισσότεροι μαθητές μου είναι κορίτσια. Ξέχασα να πω ότι κι εγώ είμαι κορίτσι :)

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ξέρουμε πως να είμαστε κορίτσια. Βομβαρδιζόμαστε από ένα σωρό ιδέες για το τι είναι κορίτσι από την τηλεόραση, από το σχολείο, από περιοδικά, από τις απαιτήσεις της οικογένειάς μας... αλλά, η Βίβλος δεν πρόκειται ποτέ να μας "βομβαρδίσει" με τις δικές τις απαιτήσεις. Η Βίβλος μας προσκαλεί, ο Δημιουργός εκτείνει το χέρι στα δικά του κορίτσια και λέει "έλα και δες", δες εμένα και δες τον εαυτό σου, ποια είσαι, πως σε βλέπω, πως σε ονειρεύομαι και πως σε ζωγραφίζω.

Αυτό είναι ένα blog για κορίτσια, για μας που η καρδιά μας χτυπά στα χέρια του δημιουργού μας, για μας που θέλουμε να πάρουμε την ταυτότητά μας από τα χέρια του.

Θέλω να γράφω για τα θέματα που μας αφορούν, που μας προβληματίζουν, γι αυτά που μας αρέσουν, που απολαμβάνουμε, και θέλω να σκεφτόμαστε μαζί και να κριτικάρουμε τα πάντα μέσα από το βιβλίο του Δημιουργού μας.

Γιατί; Επειδή δεν θέλουμε να είμαστε τίποτα λιγότερο από "κορίτσια της Βίβλου"!