Ζήσε επικά!

Πριν λίγες μέρες είδα το τελευταίο επεισόδιο του Χάρι Πότερ. Περίμενα κάποιες μέρες να περάσουν προτού γράψω κάτι έτσι ώστε να προλάβετε να το δείτε... και το συστήνω σε όλες μου τις φίλες!

Μου έκαναν πολλά πράγματα εντύπωση αλλά σίγουρα δεν μπορώ να γράψω για όλα. Είναι φοβερό όμως το πως η συγγραφέας καταλήγει στην ολοκλήρωση της νίκης του κακού. Το κακό βρίσκεται μέσα στον Χάρι, παρόλο που μέχρι τώρα νομίζαμε ότι η ύπαρξη του κακού εμπεριέχεται μόνο στο πρόσωπο του Βόλντεμορτ. Όλοι περιμέναμε ότι αν σκοτωθεί ο Βόλντεμορντ, το κακό θα πάψει να υπάρχει. Λάθος! Ένα κομμάτι του Βόλντεμορτ βρίσκεται μέσα στον Χάρι, επομένως πρέπει να πεθάνει και ο Χάρι!

Χαίρομαι για ταινίες που μου δίνουν ξεκάθαρες εικόνες για την ανθρώπινη κατάσταση και το πρόβλημα του κακού. Η συγγραφέας του Πότερ δεν είναι η πρώτη που δήλωσε αυτή την ιδέα, αλλά την δανείστηκε συνειδητά ή ασυνείδητα από τη Βίβλο. Όπως ακριβώς ο Χάρι, από βρέφος κουβαλούσε μέσα του ένα κομμάτι του Βόλντεμορτ, έτσι και ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει μέσα του ένα κομμάτι του κακού. Ο Πότερ συνειδητοποιεί ότι ο θάνατος του Βόλντεμορτ από μόνος του δεν θα εξαλείψει το κακό. Πρέπει να πεθάνει και ο ίδιος... και να ξαναγεννηθεί! Ο Ιησούς χιλιάδες χρόνια πριν ήρθε να κάνει ακριβώς αυτό: να πεθάνει αντιπροσωπεύοντας τον άνθρωπο που κουβαλάει το κακό μέσα του από τη γέννησή του και να αναστηθεί σε ένα κόσμο όπου το κακό είναι νικημένο.

Βρισκόμαστε σε μια μάχη ενάντια στον "Βόλντεμορτ" αλλά ταυτόχρονα και ενάντια στον εαυτό μας. Αλλά είναι μια μάχη που γράφει ιστορία, μια μάχη που εμπνέει τον κόσμο και στην οποία ο κόσμος ποθεί να συμμετέχει και δεν μπορεί. Γι αυτό νοσταλγεί τη νίκη του σταυρού παρακολουθώντας τον Πότερ στο σινεμά.

Το καλύτερο σημείο για μένα είναι το τέλος. Ο Χάρι και οι φίλοι του έζησαν την περιπέτεια, το ταξίδι, τη μάχη και τώρα πια μεγάλοι με τα δικά τους παιδιά επιστρέφουν στην αποβάθρα του τρένου και δείχνουν ένα τοίχο στα παιδιά τους. Ανατριχιάζω καθώς αυτοί οι γονείς σπρώχνουν τα παιδιά τους στην αποβάθρα 9 και 3/4 η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τοίχος (δες το προηγούμενο post). Τους σπρώχνουν ενάντια σε ένα τοίχο, όσο παράλογο και αν φαίνεται, επειδή γνωρίζουν τι υπάρχει στην άλλη πλευρά. Η καθημερινότητα αυτών των γονιών δεν έσβησε την πραγματικότητα του "μαγικού" αυτού κόσμου από το μυαλό τους, ούτε έσβησε την επιθυμία να γευτούν και τα παιδιά τους τον ίδιο αυτό κόσμο.

Τελικά θες να ζήσεις σε μια καθημερινή σαπουνόπερα ή σε ένα έπος; Κρίνοντας από τις πωλήσεις του Χάρι Πότερ, μάλλον οι περισσότεροι από μας θέλουμε το έπος... λίγοι όμως θα τολμήσουμε να το ζήσουμε...