Άνιμε

Υπάρχει κανείς που δεν γνωρίζει το Γιαπωνέζικο Άνιμε; Δεν νομίζω! Όλοι έχουν δει τα Πόκεμον ή τα Μάνγκα.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό του Γιαπωνέζικου Άνιμε συνήθως είναι τα μεγάλα μάτια. Τα μεγάλα μάτια επιτρέπουν στον χαρακτήρα να δείξει κατευθείαν τα συναισθήματά του και να τραβήξει όλη την προσοχή εκεί. Επομένως, ο αντίκτυπος στον θεατή είναι άμεσος. Δεν αφήνονται πολλά στην ερμηνεία του θεατή, δεν χρειάζεται να «γεμίσει το κενό», να μαντέψει τι αισθάνεται ο χαρακτήρας. Επίσης, τα μεγάλα μάτια επιτρέπουν στον καλλιτέχνη να δουλέψει με μεγαλύτερη ποικιλία συναισθημάτων όσο μεγαλώνει ο χώρος μέσα στον οποίο εκφράζεται, ο κύκλος του ματιού δηλαδή. Ως αποτέλεσμα, και το μέγεθος του κεφαλιού είναι υπερβολικά μεγάλο σε αναλογία με το υπόλοιπο σώμα.

Το κυριότερο χαρακτηριστικό των μεγάλων ματιών, όμως, είναι ότι λειτουργούν ως σύμβολο αθωότητας. Το να είσαι αθώος στο Άνιμε σημαίνει ότι έχεις μεγάλα μάτια, ότι είσαι πολύ αγαθός, ότι είσαι χαριτωμένος (cute), δεν κάνεις κακό σε κανένα, είσαι ελκυστικός και αγαπάς τους άλλους. Αυτή η εικόνα που δίδεται μέσω της Γιαπωνέζικης ιδέας του «χαριτωμένου», μπορεί να περάσει το μήνυμα ότι αθωότητα ισούται με έλλειψη ισχυρής προσωπικότητας και αποφασιστικής υπόστασης. Προωθεί την ιδέα ότι ο καλός είναι ένα άβουλο θύμα. Μια Γιαπωνέζα φεμινίστρια επισημαίνει ότι αυτή η αθωότητα συμβολίζεται με εικόνες όπως το χαριτωμένο προβατάκι, το βρέφος που κλαίει, το αγοράκι που χάθηκε, κτλ. Οι καλοί δεν κάνουν κακό στον κόσμο αλλά ελκύουν «αρπακτικά», επιθετικούς, κακόβουλους ανθρώπους, χωρίς όμως να έχουν δύναμη να τους αντιμετωπίσουν ή την ικανότητα να αλλάξουν καταστάσεις. Η αθωότητα, λοιπόν, μετατρέπει την καλοσύνη σε μια πολύ αδύναμη αξία. Μόνο αυτοί που περνούν στην απαγορευμένη ζώνη, όσους η εμπειρία γίνεται σεξουαλική και βίαιη, ελέγχουν τις δυναμικές ενέργειες της ζωής και αυτές είναι οι ενέργειες που αλλάζουν τον κόσμο.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι μέσα από αυτή την παρουσίαση του Άνιμε δημιουργείται ένας κόσμος που υπάρχει και προχωρεί μόνο μέσω της φυσικο-υλικό-σωματικής δύναμης. Το αθώο, το παθητικό, η χαριτωμένη μαθητριούλα με τα μεγάλα μάτια, δεν έχει υπόσταση αλλά λειτουργεί ως ευκαιρία για να αναδείξει ο «μη-αθώος» τη δύναμη του.

Δεν είναι απαραίτητο ότι κάθε Άνιμε διέπεται από αυτή τη φιλοσοφία, αλλά αξίζει να αναλογιστούμε βαθύτερα όταν βλέπουμε ή διαβάζουμε Άνιμε: ποια είναι η εικόνα που δίδεται για τον «καλό»; Παρουσιάζεται ως αδύναμη αξία η καλοσύνη; Προωθείται η φυσική και σεξουαλική δύναμη; Τι τελικά αλλάζει τον κόσμο στο Άνιμε; Έχουμε εδώ μια καρικατούρα του "καλού κοριτσιού" και της δύναμής της να υποτάξει το κακό και να αλλάξει τον κόσμο;

Περισσότερα εδώ.