Το πρώτο βλέμμα...

Στον ήχο ενός ύμνου παλιού

Άνοιξα το βιβλίο και σε είδα που κοιτούσες σιωπηλά

Το κοριτσάκι να περπατάει στο δρόμο

Σε έναν κόσμο που μοιαζε δωμάτιο με κούκλες και σκόρπια παραμύθια

Κοιτούσες τη μητέρα να σφίγγει με αγωνία την ποδιά

Σαν να κράταγε του Αβραάμ το μαχαίρι

Κοιτούσες σιωπηλά

Τ’ ανέμελα παιχνίδια μες στο χώμα

Εκεί που η ψυχή μου έβρισκε την κάθαρση της μέρας

Που σ’ έψαχνε στου σαλιγκαριού τα χνάρια

Στα σκαρφαλώματα και στα γδαρμένα γόνατα,

Εσύ συνέχιζες, κοιτούσες ακόμα...

Θυμάμαι το βλέμμα σου, το πιο αιχμηρό απ’ όλα

Που ήξερε τι έκρυψα, που είδε

Άνοιξαν οι κόρες των ματιών σου διάπλατα

Το ψέμα μου το πρώτο να χωρέσουν, το πιο σημαντικό

Στα μάτια σου είδα το μαύρο το βαθύ

Τον εχθρό μου για πρώτη φορά συνάντησα

Αυτόν που θα μαχόμουνα για πάντα

Σε μια στιγμή τα μάτια σου καθρέφτισαν

Τον εαυτό που ακόμα σκοτώνω...