Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Η αποβάθρα του Χάρι Πὀτερ

Γιατί μου αρέσει ο Χάρι Πότερ; Επειδή η ιστορία αφορά τις ζωές παιδιών που δεν είναι κουλ. Καθόλου κουλ. Είναι οι λιγότερο αγαπητοί στις οικογένειές τους, είναι οι σπασίκλες που κανείς δεν θα έκανε παρέα. Από εμφάνιση καθόλου εντυπωσιακοί, αλλά… παίζουν ένα απόλυτα σημαντικό ρόλο: σταδιακά συνειδητοποιούν ότι οι ζωές τους δεν είναι μικρές. Καταλαβαίνουν ότι βρίσκονται στη μέση μιας μάχης μεγαλύτερης από τις μικρές καθημερινές απογοητεύσεις της ζωής τους. Ο Χάρι πιθανότατα δεν είχε όνειρα για το μέλλον του, ή ίσως ονειρευόταν πολύ συγκρατημένα. Όμως, το μέλλον του τον βρήκε, του χτύπησε την πόρτα και τον προσκάλεσε να βγει από το σπίτι του, να αφήσει την οικογένειά του και να ξεκινήσει το δικό του ταξίδι (μου θυμίζει τον Αβραάμ).

Αυτό το ταξίδι δεν είναι ξεκάθαρο από την αρχή. Στο σταθμό του τρένου δεν μπορεί να βρει την αποβάθρα 9 και 3/4 για την εκκίνηση του ταξιδιού του και συνειδητοποιεί ότι πρέπει να τρέξει με φόρα και να περάσει μέσα από ένα πέτρινο τοίχο ανάμεσα στις αποβάθρες για να βγει στη δική του. Είναι σαν να λέμε ότι έπρεπε να περάσει μέσα από θάλασσα πιστεύοντας ότι η θάλασσα θα ανοίξει στα δύο για να μπορέσει να περάσει.

Κάτι που διάβασα κάποτε και μου άρεσε είναι η φράση: "Κάθε τοίχος είναι πόρτα". Και από τότε που θυμάμαι ως μικρό κορίτσι, σε κάθε μεγάλο σταθμό της ζωής μου, ο Θεός μου έλεγε "η αποβάθρα είναι εδώ" και εγώ έπρεπε να τρέξω με φόρα προς ένα πέτρινο τοίχο με πίστη ότι θα περνούσα από μέσα, ότι κάποιος θα με περίμενε στην άλλη πλευρά, και πράγματι ΠΑΝΤΑ κάποιος περίμενε.

Αλλά ποτέ δεν θα περάσεις στην πλατφόρμα για να ξεκινήσεις αν δεν τρέξεις προς τον κλειστό τοίχο.

Δες πέρα από τον τοίχο και τρέξε. Τι περιμένεις;

Ανυπομονώ για το τελευταίο επεισόδιο!!!


1 σχόλιο:

  1. Να γκρεμίζουμε τοίχους και να χτίζουμε γέφυρες...
    Ιωάννα Σαχινίδου

    ΑπάντησηΔιαγραφή