Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Χειρότερο από θάνατο...


Σήμερα διάβασα για έναν πολύ φημισμένο Βρετανό ιστορικό που ζει στην Αμερική, τον Τόνι Τζουντ. Αυτός εδώ και μερικά χρόνια υποφέρει από μια σπάνια ασθένεια που ονομάζεται νόσος Λου Γκέριγκ η οποία παραλύει όλους τους μύες. Βασικά ο άνθρωπος αυτός είναι ένα μάτσο από νεκρούς μύες που σκέφτονται…

Όμως συνήθισε την αρρώστια του επειδή έχει τη δυνατότητα της επικοινωνίας με τους φίλους του, τους συναδέλφους του, την οικογένειά του που τον φροντίζει. Σε μια συνέντευξή του όπου τον ρώτησαν αν φοβάται τον θάνατο απάντησε:

«Όχι δεν τον φοβάμαι. Περισσότερο ανησυχώ για την επίδραση που θα έχει στην οικογένειά μου. Άλλωστε δεν θα είμαι μαζί τους για να υποφέρω τις συνέπειες της απουσίας μου... Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να εγκλωβιστώ σε μια κατάσταση στην οποία δεν υπάρχει η δυνατότητα επικοινωνίας».

Προσπάθησα να φανταστώ λίγο πως θα ήταν αυτή η κατάσταση: να έχεις άπειρες σκέψεις να μοιραστείς με τον άνθρωπο που κάθεται δίπλα σου και να μη μπορείς να αρθρώσεις λέξη. Ή οι λέξεις που αρθρώνεις να ακούγονται ως ασυναρτησίες στον σύντροφό σου. Μπορεί για χρόνια να σε ταΐζει φακές, π.χ., επειδή αυτό κατάλαβε από τους μορφασμούς σου, αλλά εσύ απλά προσπαθούσες να του πεις ότι μισείς τις φακές. Φαντάσου να είσαι μέρες στενοχωρημένη, σε βαθιά θλίψη, και αυτός που σε φροντίζει να μην το έχει πάρει χαμπάρι και να συνεχίζει τη ρουτίνα του κανονικά. Αυτή η κατάσταση παράλυσης, αναπηρίας, θα ήταν πραγματικά φρικτή, χειρότερη από θάνατο όπως λέει ο Τζουντ.

Αυτό με κάνει να σκέφτομαι για την επιλογή συντρόφου και πόσο θανατηφόρο είναι να παγιδευτείς σε μια σχέση όπου δεν υπάρχει η «δυνατότητα επικοινωνίας». Είτε επειδή εσύ πιστεύεις σε ένα Θεό και ο άλλος όχι, είτε γιατί οι προτεραιότητες είναι διαφορετικές, και οι πορείες ζωής αλλιώτικες. Είναι μια κατάσταση αναπηρίας χειρότερη από θάνατο, ο καθένας ζει στο δικό του κόσμο και ίσως έχει την ψευδαίσθηση ότι σε πιάνει… Στο τέλος αυτός που σε φροντίζει θα σε βυθίσει πιο βαθιά στη σιωπή σου…

Γι αυτό προσοχή! Μην επιλέξεις μια σχέση χειρότερη απ’ τον θάνατο…

2 σχόλια:

  1. Πολύ ενδιαφέρον θέμα και σημαντικό.
    Ιδιαίτερα απέναντι στον κίνδυνο να φτιάξεις οικογένεια με άνθρωπο που δεν είναι του Θεού.
    Όμως αυτό δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε "ανδροφοφία" επειδή και το να μείνει κανείς μόνος/η πολλές φορές (αν όχι τις περισσότερες) είναι σαν να μην μπορεί να επικοινωνήσει με κανέναν.
    Εξάλλου και στις εκκλησίες συχνά-πικνά αντιμετωπίζουμε παρόμοια "δυσκολία" όμως στην εκκλησία πηγαίνουμε. Άρα και η οικογένεια, ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση, μπορεί να είναι καλύτερη από την εσωστρέφια και την απομόνωση.
    Δύο άνθρωποι στη συζυγία εκπαιδεύονται και για να επικοινωνούν, διαφορετικά μένουν σε μια παθολογική κατάσταση που όσο και αν την ωραιοποιήσουμε, προβληματική παραμένει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ Ανώνυμε. Σίγουρα ενθαρρύνω τις συζυγικές σχέσεις. Απλά επισημαίνω ότι η μοναξιά μέσα στη δέσμευση είναι χειρότερη από τη μοναξιά έξω από αυτήν. Επομένως διαλέγω προσεκτικά, όχι δεν διαλέγω καθόλου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή