Βλέπω!

Δεν θα μπορούσα ποτέ να σταματήσω να εκφράζω την αγάπη μου για την τέχνη. Είναι από τα πιο θεμελιώδη χαρακτηριστικά του να είσαι άνθρωπος.

Η τέχνη δεν είναι φυγή από τη ζωή αλλά ακριβώς το αντίθετο. Είναι η επιβεβαίωση της ζωής. Είναι η συγκατάθεση του Αδάμ (του ανθρώπου δηλαδή) στην δημιουργία που παρέλαβε.

Είναι η διαφορά μεταξύ της κατανάλωσης του μήλου και της αναγνώρισης της ύπαρξης του μήλου. Ζωγραφίζοντας το μήλο ο άνθρωπος βιώνει την ανάγκη για μια γλώσσα που θα τραγουδήσει για το μήλο, θα το αναδείξει, θα το περιεργαστεί, θα διαλογιστεί για τη μορφή του, για τα χρώματά του, για την ανθρώπινη σχέση προς αυτό, για τα συναισθήματα που προκαλεί, για την αναγωγή του από τη σφαίρα του άκρατου καταναλωτισμού στη σφαίρα του ευχαριστιακού γεύματος.

Πρέπει όμως να δεις το μήλο, να δεις το πιο κοινό, συνηθισμένο, βαρετό αντικείμενο της καθημερινότητας σου. Πρέπει να το προσέξεις, και για να γίνει αυτό είναι απαραίτητη η παύση. Να παραμερίσεις όλα τα αντικείμενα που φωνάζουν για την προσοχή σου και να κοιτάξεις το ένα, το ένα να γίνει μοναδικό για λίγο. Ο Joseph Pieper λέει ότι «δεν βλέπουμε επειδή υπάρχουν πολλά για να δούμε».

Όταν ρώτησαν τον Αναξαγόρα, 100 χρόνια πριν τον Πλάτωνα, «γιατί βρίσκεσαι σ’ αυτή τη γη;», αυτός απάντησε «εις θεωρίαν». Δηλαδή «για να παρατηρήσω», «για να δω». Οι σοφότεροι άνθρωποι που υπήρξαν ποτέ, αυτοί που οδήγησαν τον κόσμο μπροστά ήταν οι προφήτες. Οι προφήτες δεν είναι οι μάντεις που θα μου πουν το μέλλον. Ο προφήτης στην αρχαιότητα ονομαζόταν «ο ορών», «αυτός που βλέπει», αυτός που σηκώνει το σκυφτό κεφάλι του ταλαίπωρου εργάτη από τη γη και του δείχνει τη ζωή που δεν μπορεί να δει παρόλο που είναι περιτριγυρισμένος απ’ αυτήν. Ο προφήτης είναι ο καλλιτέχνης που απ’ όλα τα μήλα που έχεις στο καλάθι σου, το ένα θα το κρεμμάσει ως πίνακα στον τοίχο σου, θα σου δώσει μάτια.

Ο προφήτης προσκαλεί σε παύση. Κάνε μια παύση σήμερα, ξεχώρισε κάτι, κάνε ένα σκίτσο του πριν να σε παρασύρει ξανά ο χείμαρρος των πραγμάτων...